11. Love makes blind
Amira
Na de vijfde keer neemt Kelly nog niet op. Amira blijft het maar herhalen en drukt opnieuw op het groene horentje. Ze moet haar nu spreken. Kelly is tenslotte de enige waaraan ze haar verhaal kwijt kan. ‘Heks, neem op,’ sist Amira verbitterd.
Net op dat moment klinkt er wat aan de andere kant van de lijn. Ze heeft opgenomen.
‘Hallo?’ klinkt de stem van Kelly verveeld.
‘Ja, hallo. Je spreekt met Amira, als je die nog kent. Die vriendin die je als een baksteen laat vallen!’ roept Amira door de telefoon.
Kelly gaat nu al een tijdje met haar crush Dylan, en ze is stapel gek op hem. Zo gek, dat ze Amira totaal vergeet.
‘Is er iets ernstigs?’ doelt Kelly op de velen telefoontjes.
‘Er is iets ernstigs ja. Mijn vriendin is mij namelijk vergeten!’
‘Mier, ik bel je vanavond. Ik ben nu met Dylan,’ verzucht Kelly.
‘Nee!’ roept Amira gauw. ‘Je bent altijd al met hem. Ik wil nu advies,’ zegt Amira met de nadruk op nu. ‘Weet je wat Hicham nu weer heeft gekocht? Een hele collectie Mc Gregor en Tommy Hilfiger overhemden, je weet wel, van dat kakkerkleding. Zijn gedrag gaat echt te ver, veel te ver.’
Kelly slaakt een diepe zucht. ‘Stop eens met dat achterdochtige gedoe. Er is niets ja, niets! Waarom stel je je zo aan?’ roept Kelly uit pure agressie.
‘Ik geloof niet dat het niets is,’ zegt Amira, in tegenstelling tot Kelly, zeer kalm. ‘Ik heb een voorgevoel en..’
‘Je voorgevoel zal het wel fout hebben,’ onderbreekt Kelly bits.
‘Kel, ik mis hem zo. Ik mis die oude Hicham,’ jammert Amira volslagen radeloos.
‘Ik ga nu hangen,’ zegt Kelly kort, en bot hangt ze op. Amira moet haar tranen met moeite bedwingen. Eerst veranderd Hicham, nu Kelly. Amira had nooit gedacht dat de liefde haar te blind zou maken. Zo blind dat ze haar vriendin niet meer belangrijk vind. Natuurlijk weet ze wat liefde met je kan doen, maar niet dat je je vriendinnen laat vallen!
Amira voelt zich opeens vreselijk eenzaam. Ze heeft Hicham net geprobeerd te bellen, maar hij nam natuurlijk niet op. Amira kan er niet meer tegen, en zet haar trots opzij. Ze belt Hicham, maar dit keer anoniem.
Al gauw hoort ze zijn vertrouwde stem door de telefoon. ‘Oh,’ doet Amira op een sarcastisch toontje. ‘Nu ik anoniem bel, wordt er opeens wel opgenomen?’
Het is eigenlijk een retorische vraag, een nadrukkelijke mededeling, Amira verwacht er dan ook geen antwoord op.
‘Hé Amira,’ begroet hij haar afstandelijk, het lijkt zelfs even of hij teleurgesteld is haar te horen.
‘Wat ben je aan het doen? Waarom vergeet je me? Je laat helemaal niks meer van jezelf horen,’ ratelt Amira wanhopig. Door het telefoontje met Kelly, is Amira al aardig emotioneel geraakt, en nu raken de emoties los.
‘Ik vergeet je niet. Ik.. uh,’ stottert hij.
‘Ja, wat?’ valt Amira hem in de reden.
‘Ik moet je iets bekennen.’ Amira hart staat even stil. Gaat hij haar nu vertellen waarom hij zo is veranderd? Wat de reden is van haar afgewezen telefoontjes? Van alles?
‘Ik ben verhuisd,’ gooit hij er oprecht uit. ‘Het huis is net klaar. Ik heb het er vreselijk druk mee gehad.’
‘Maar waar ben je dan naartoe verhuisd, en bovenal, waarom heb je mij niks verteld?’ vraagt ze zich af.
‘Naar Antwerpen, iets meer dan een halfuur van Breda. Ik heb het je niet verteld omdat ik geen idee had hoe je zou reageren.’
‘Wat is dat voor onzin!’ verheft Amira haar stem. ‘Waarom heb je het achtergehouden, er moet een reden zijn Hicham. Ik geloof niet dat je het zomaar voor me verzwijgt, je vertelde me altijd alles.’
‘Er is geen reden, dat is de reden dat ik zo druk ben. Het spijt me poppetje. Kom je een keer kijken?’ veranderd zijn stem liefjes.
‘Nee!’ brult Amira woedend. ‘Waarom Antwerpen Hicham! En waarom doe je zo raar! Je maakt me paranoia!’
Even hoort ze hem lachen door haar verslagen woede. Dit maakt Amira alleen nog maar bozer. ‘Poppetje, ik wilde daar altijd al gaan wonen. Ik dacht dat je me zou willen tegenhouden omdat het verder weg is.’
‘Waarom zou ik jou willen tegenhouden? Geef me een redelijk argument.’
‘Het huis is nu klaar. Alle spullen staan op hun plek,’ negeert hij haar vraag. ‘Kan ik je morgenavond zien?’
‘Nu wel opeens?’ vraagt Amira wiens boosheid afneemt door zijn voorstel. ‘Jij wilt mij alleen zien of spreken, wanneer jij er zin in hebt.’
‘Dat is niet waar, ik heb je vreselijk gemist poppetje. De reden dat ik niet kon opnemen was omdat mijn broer hier ook was. En je weet hoe hij is, praktiserend, en je weet ook dat hij het niet weet van ons.’
Amira zucht, ze wilt hier niet over doorgaan, maar ze wilt een ding zeker weten. ‘Wil je dit alsjeblieft nooit meer doen Hicham?’ smeekt Amira zachtjes.
‘Ik beloof het je poppetje, nooit meer.’
En zo praat het stel even verder. Met een paar simpele woorden weet hij Amira al in te pakken, en hij weet precies hoe hij dat moet doen. Zodra Amira zijn lieve zachte stem hoort, lijkt alles er niet meer toe te doen, en dat weet hij.
Is ze dan toch naïef? Maakt de liefde haar dan toch blind zoals bij Kelly? Zo is Amira toch eigenlijk niet? Of toch wel?
Op de een of andere manier heeft Amira het gevoel dat er iets niet klopt aan Hicham’s verklaring. Er moet een reden voor zijn dat hij het heeft verzwegen, het kan niet anders.
Maar ooit zal Amira er allemaal achter komen. Ooit zal de echte reden boven water komen. Of dat haar nou gelukkiger maakt, of juist niet.