Three Different Girls

[Amouna.]

Fantastic, another one?

[lifeless]

Is coming

[lifeless]

9. Het onverwachte aanbod


Samia

Het regent pijpenstelen en Samia rent het laatste stukje van het metrostation naar haar flat. Ze is kletsnat en drukt spastisch op de knop van de lift. In dit oude gebouw, doet de lift het vaker niet dan wel. Samia hijgt van haar sprintje en bekijkt de stenentrap die ze eventueel ook kan nemen.
Ze vertikt het, ze heeft zo hard gerend dat ze vast en zeker een uur moet uitrusten voordat ze weer normaal op adem is. ‘Doe het nou!’ smeekt ze haast en ze blijft maar op de knop slaan, maar tevergeefs. Hij is niet van plan mee te werken. Na een eindeloze rit van scheldwoorden, besluit ze toch de trap te nemen. Dat lijkt wel uren te duren. Hijgend, en half hyperfentilerend, hangt ze als een tachtigjarig vrouwtje bovenaan de trap. Jeetje, dat allemaal door het roken, ze moet echt stoppen.

Binnen gooit ze haar Burberry regenlaarzen tegen de verwarming en begroet haar familieleden. Haar moeder, haar vader en haar aartsvijand die haar zus moet voorstellen.
Haar moeder en zus staan in de keuken het eten te bereiden, want zo direct komt er bezoek. Bezoek voor Sabriye.
Samia trekt zich zoals gewoonlijk terug op haar kamer, haar plekje. Het was zoals gewoonlijk klote op het werk. Samia heeft een gesprek gehad met Henk, haar baas. Samia’s taken zijn onder andere het afhandelen van telefoontjes en het beantwoorden van lastige vragen. Daarnaast doet ze nog wat papierwerk.
Blijkbaar is iemand naar Henk gestapt en heeft beweert dat Samia de telefoontjes afraffelt en haar papierwerk nooit op tijd af heeft en daar altijd veel te lang mee bezig is. Belachelijk! Het ergste is, dat Henk het gelooft en zei dat het niet nog eens mag gebeuren. Waarom hebben haar collega’s het zo op haar gemunt? Is ze dan zo’n slecht mens?
Diep gezonken in gedachtes, wordt Samia onderbroken door haar irritante ringtoon die niet van plan is het overgaan op te geven. Stiekem kijkt ze op haar display, het is Fadoua. Samia is benieuwd wat die te zeggen heeft. ‘Ewa!’ begroet Samia vrolijk.
‘Hé Sam, ik heb je de hele middag gebeld. Waarom nam je niet op?’
‘Sorry Fad, ik was op mijn werk en heb niet echt op mijn telefoon gekeken.’
‘Oh, nou oké. Luister, ik bel over Fouad. Je weet wel mijn baas,’ begint Fadoua.
‘Nee he, wat heb ik gezegd Fadoua?’ vraagt Samia ietwat geïrriteerd, terwijl ze aan haar nagels pulkt.
‘Hij is helemaal weg van je Sam, eerlijk waar, hij praat over niets anders. Hij vind je zo’n leuke meid en vind dat hij een fijn gesprek met je had gevoerd. Hij wilt je graag leren kennen en hij heeft serieuze intenties. Ik zei dat ik niet wist of je daar wel behoefte aan hebt, na wat je laatst zei. Hij klinkt heel onzeker, alsof hij niet goed wist hoe hij het moest overbrengen, ik heb hem nooit zo sukkelig gezien. Wat vind je er van Sam?’ Samia zit met open mond te luisteren. Dus toch? Hoe heeft ze dat toch voor elkaar gekregen? Hoe heeft ze hem zo geïnteresseerd gekregen?
‘Geef hem een kans. Hij is geweldig, iedereen is gek op hem. Hij lijkt misschien heel groot en stoer, maar hij heeft een klein hartje. Doe het voor mij Sam, ik weet zeker dat je er geen spijt van krijgt.’ Samia wilt ‘ja’ zeggen, maar ook ‘nee’. Ze weet het gewoon niet.
‘Oké goed, geef zijn nummer en dan zal ik hem bellen,' zegt ze na even te hebben nagedacht.
Dan kan ze er ten minste nog over na denken of ze hem zal bellen. Fadoua slaakt een vreugdekreet en noemt vervolgens zijn nummer op.

Voorzichtig schuift Samia het gordijn van haar slaapkamerraam opzij. Als ze op haar tenen gaat staan, kan ze nog net de straat zien. Ze ziet een grote zwarte terreinwagen parkeren. Samia pakt haar bureaustoel erbij en gaat er op staan. Alles is nu een stuk duidelijker. De auto draagt een Belgisch kenteken en Samia komt tot de conclusie dat dit de mensen zijn die Sabriye’s hand komen vragen. Vanuit de bestuurderskant stapt een lange charmante man uit. Hij draagt een zwart colbert, een witte blouse en een donkere jeans. Samia kan haar ogen niet geloven en een gevoel van jaloezie giert door haar lichaam. Ze had een sullige lelijke nerd verwacht, die misschien net is afgestudeerd en nu iets met computers doet.
Vanuit de passagierskant stapt een oudere man, uit die vast zijn vader moet zijn. Verder stapt er ook een vrouw uit, van ongeveer de zelfde leeftijd als de man, en een jongere vrouw en man die zijn broer en zus moeten zijn. Allen zien ze er keurig uit, het zijn overduidelijk nette mensen, zoals haar moeder had gehoopt.

Zachtjes word Samia’s slaapkamerdeur opengeduwd en Loubna verschijnt. ‘Psssssttt Sam, je moet komen. Die Belgen zijn er,’ giechelt ze zachtjes.
‘Ik weet het,’ antwoord Samia koeltjes. ‘Ik kom er zo aan.’ Loubna knikt en verlaat haar kamer weer. Samia staat op, opent haar kastdeuren en bekijkt haar kledingstukken. Ze kan zich natuurlijk ook zó mooi maken, dat hij voor haar valt. Dan kan ze Sabriye eens echt terugpakken. Die gedachtes laten Samia lachen. Dat zou onmenselijk gemeen zijn.
Ze trekt een grijsachtig tuniekje aan met een vestje eroverheen. Make-up laat ze dit keer achterwegen.
Als Samia de woonkamer inkomt, merken ze haar eerst niet op. De families zijn te druk in gesprek en Samia ziet dat er een klik valt. Zowel haar vader en Sabriye, als zijn familie, hebben een plek gevonden op de grote lerenhoekbank. ‘Hoi,’ begroet Samia bescheiden, waarna ze een dodelijke blik van haar vader ontvangt die vind dat ze altijd met ‘Salaam Aleikum’ moet groeten.
De familie mompelt een korte begroeting en Samia voelt zich ongemakkelijk worden.
‘Dit is mijn middelste dochter Samia,’ zegt vader. Sabriye’s aanstaande, kijkt haar met een blik aan die niet valt te ontkomen. Sabriye heeft haar zwart gemaakt.

De avond verloopt vlekkeloos en Samia merkt en ziet aan haar vader dat hij ze mag. Sterker nog, hij kijkt tegen de familie op. Als de familie weer vertrokken is, is haar vader dolenthousiast. ´Keurige mensen!´ roept hij uitgelaten en hij steekt zijn duim op naar Sabriye. ´Dat zijn nog eens mannen.´
Samia heeft haar vader in tijden niet zo vrolijk gezien, wat is er met hem gebeurd? Heeft hij misschien zijn hoofd gestoten in de douche? Hij is opeens een heel ander persoon geworden.
Sabriye kleurt rood aan van het mooie compliment en bedankt hem zachtjes.
‘Aan zo’n man zal ik jou ook weggeven,’ zegt vader tegen Loubna die samen met Samia de tafels afruimt. ‘Ik neem geen genoegen met minder dan een goed opgeleide man met een eigen woning en genoeg geld om jou te onderhouden. Hij moet netjes opgevoed zijn en geen straatrat zijn, daar hoef je niet mee aan te komen,’ lacht haar vader hardop.
Samia rolt met haar ogen en haalt een vaatdoekje over de tafels heen. ‘Oh. Was ik jou even vergeten,’ roept vader naar Samia en hij begint te lachen. ‘Maar jij bent mijn dochter niet meer, jou zal ik aan iedereen weggeven, maar dat heb ik je al gezegd he?’
Deze woorden nog een keer te horen, doet pijn, vreselijk pijn. Maar dat laat ze niet merken. ‘Het doet me niet meer zoveel wat er van jou komt, want het zal toch niet veel goeds zijn,' gaat vader verder.
‘Als dat je niet meer zoveel doet, kan ik net zo goed ongehuwd het huis uit!’ barst Samia uit. Iedereen kijkt even op van Samia’s plotselinge uitbarsting, zelfs haar vader.
Haar vader komt voor haar neus staan. Zijn brede grijns is verdwenen, maar nog niet helemaal. ‘Doe dat. We zullen zien hoelang je dat volhoudt. Als je dat wilt, vertrek je vanavond. Zo niet, blijf je in dit huis tot je getrouwd bent en leef je na mijn regels. Heb je dat begrepen?’ Met tranen in haar ogen kijkt ze haar vader aan. Wat is er met hem gebeurd? Nog nooit heeft ze zulke gemene woorden gehoord als van hem. Hij is een monster.
‘En dat is wat ik ga doen,' snauwt Samia ziedend. Samia rent naar boven en haalt haar grote weekendtassen onder haar bed vandaan. Ze wilt hier weg, en wel nu. Ze krijgt de kans weg te gaan, en die neemt ze ook. Ze gooit al haar belangrijkste spullen in de tas. Waar ze heen gaat, weet ze niet, ze ziet wel waar ze uitkomt.

Opeens komt Loubna binnengestormd, de tranen vloeien over haar gezicht. ‘Sam, nee, alsjeblieft. Ga niet weg!’
‘Sorry Loub, maar ik neem deze kans. Ik ben het zat!’ Als een klein kind trekt Loubna aan haar arm. ‘Ik smeek het je, ga niet weg. Ik wil hier niet wonen zonder jou. Doe het voor mij Sam, alsjeblieft. Je weet niet waar je naartoe gaat, het is te gevaarlijk. Blijf hier,’ huilt Loubna aan een stuk door. Samia kijkt in het huilende gezichtje van haar zusje, een van de belangrijkste personen in haar leven. Iemand die nog wel aan haar kant staat hier in huis, een beetje dan. Samia twijfelt, ze wilt niets liever dan weg uit deze stinkflat. Ze kan hier niet blijven, het wordt haar te moeilijk gemaakt.

Kiest Samia dit keer voor zichzelf, of kan Loubna haar overhalen te blijven?

[Amouna.]

Erg spannend nu, ga je nog een vervolgje schrijven?

[Ice_Cream]

LEUKK!
upp

[05042009]

meskiena upp

[-Problemz]

upupup, prachtig verhaal.

[lifeless]

9.1 Het onverwachte aanbod


Loubna neemt Samia’s hand vast. ‘Please Sam, ik weet hoe moeilijk het voor je is. Maar hou vol, ik kan het niet zonder jou. Hoe denk je dat ik het vind om hier te wonen? In vaders ogen kunnen wij niet eens in Sabriye’s schaduw staan, hoe denk je dat ik dat vind? Zonder jou, is er geen mij, je bent mijn zus en ik hou zielsveel van je. Met jou kan ik praten, met jou kan ik lachen en huilen. Je betekend alles voor me, je kan me hier niet alleen laten.’ Loubna is gestopt met huilen, maar haar wangen zijn nog nat. Haar handen trillen en smekend kijkt ze haar zus aan.
‘Ik weet het niet Loub,’ zucht Samia, en ze slaat haar ogen neer. Ze wilt haar blik ontlopen, ze kan niet tegen haar droevige blik op. ‘Alsjeblieft,’ herhaalt Loubna nogmaals. ‘Doe het voor mij.’ Samia zakt neer op haar bed en verbergt haar gezicht in haar hangen. Ze laat haar tranen de vrije loop. Zelfs Loubna weet niet hoe erg dit voor haar is, maar ze kan het niet over haar hart verkrijgen haar zusje in dit huis achter te laten. Zij zal het volgende slachttoffer worden.

De volgende dag heeft Samia een vrije dag. Ondanks de sfeer op de werkvloer, is Samia liever aan het werk, dan thuis. Vannacht heeft Loubna bij Samia in bed geslapen. Ze hebben de hele nacht door gepraat, ze hebben zelfs gelachen.
Vandaag wilt Samia haar vader ontlopen. Nu ze blijft, moet ze naar al haar vader regeltjes leven, zoals hij dat wilt. Dat belooft niet veel goeds. ‘Oké dikzak, eruit! Ik ga me douchen en sporten, ik blijf vandaag niet thuis!’
Vermoeid opent Loubna haar ogen. ‘Nog eventjes?’ Samia lacht en kruipt over Loubna heen. Ze gunt haar haar slaap. Als Samia naar de badkamer loopt, komt ze haar vader tegen, de laatste persoon die ze wilt tegenkomen.

‘Waar ga je naar toe?’ vraagt haar vader doodnormaal, alsof er gisteren niets gebeurd is.
‘Ik ga naar de sportschool,’ zegt Samia droog, en ze slaat de badkamerdeur met een klap dicht. Dacht hij nou even normaal tegen haar te kunnen praten? Mooi niet. Ze heeft geen zin om aan hem toestemming te vragen of ze naar buiten mag. Het liefst wilt ze haar vader nooit meer spreken, noch zien. Ze kan zijn woorden niet vergeten, laat staan hem vergeven.
Wanneer Samia klaar is met douche, komt ze met enkel een handdoekje om haar lichaam, de kamer weer in. Loubna zit overeind in bed en wrijft het slaap uit haar ogen. ‘Je telefoon gaat constant over,’ zegt Loubna.
‘Echt? Wie is het?’
‘Geen idee, er stond geen naam bij.’ Samia haalt haar schouders op en trekt haar roze Adidas trainingspak aan en haar D&G sneakers. Haar kastanjebruine grove krullen frummelt ze in een knotje en ze pakt haar babyroze Juicy tas waar ze haar Blackberry en haar portemonnee instopt. Haar make-up slaat ze vandaag over, ze heeft geen zin in rotzooi op haar gezicht. ‘Ik ben een uurtje sporten, ruim die rotzooi hier op ja. Als papa het ziet hangen we.’
‘Ja ja, ik ben al bezig,’ zegt Loubna en ze ruimt wat blikjes energydrank op.

Als Samia buiten is kijkt ze in haar Blackberry. Ze heeft een pingbericht van Lina, en van Souhaila, haar lieve vriendinnen. Eigenlijk heeft Samia alleen maar haar vriendinnen, haar nichten, en haar zusje in haar pinglijst. Dat omdat haar vader haar telefoon wel eens checkt. Niet dat hij weet hoe een Blackberry werkt.
Als Samia naar haar oproepenlijst gaat ,ziet ze het nummer waar Loubna het over had. Het nummer komt haar absoluut niet bekend voor, maar haar nieuwsgierigheid wordt haar de baas, en ze belt onbekend terug. Een harde mannenstem klinkt door de telefoon. ‘Met wie?’ vraagt de mannenstem.
‘Je spreekt met Samia. Je hebt me een aantal keer gebeld.’ Zijn stem transformeert opeens in een lieve vriendelijke warme stem. ‘Hé Samia, wat leuk om je te spreken. Je spreekt met Fouad, van de bruiloft van Fadoua’s zus Hafida. We hebben daar even gekletst.’
Fouad is wel de laatste die Samia had verwacht. Ze heeft hier helemaal geen zin in, nu niet in ieder geval. ‘O, hé Fouad.’
‘Hoe gaat het met je meid?’
‘Goed, heel goed zelfs!’ liegt Samia, terwijl ze zich realiseert hoe ongelovig het overkomt.
‘Hoe gaat het met jou?’ Terwijl ze deze vraagt stelt, vraagt ze zich af hoe hij aan dit nummer komt. Waarschijnlijk kon Fadoua niet wachten, en heeft ze uit alle enthousiasme haar nummer toch maar aan Fouad gegeven. ‘Het gaat prima met me, dankjewel. Sorry dat ik je op deze manier benader. Ik wil ons contact namelijk voortzetten, dat al op de bruiloft van de zus van Fadoua, maar dat deed ik niet uit respect, voor je familie, die een paar tafels verderop zaten.’
Aan zijn stem te horen, is hij aardig zenuwachtig. Samia vind het wel schattig, hij lijkt niet het type die zenuwachtig is als hij met een vrouw praat.
‘Het geeft niet. Maar heeft Fadoua mijn nummer dan aan jou gegeven?’
‘Dat klopt. Ik heb er na gevraagd hoor, dus ze heeft hem niet uit zichzelf gegeven,’ lacht hij.
‘Geen probleem. Hoor eens Fouad, ik ben onderweg naar de sportschool,’ probeert Samia het gesprek af te kappen. ‘We praten vanavond anders verder.’
‘Dat is goed. Dan spreek ik je dan wel. Ik bel je rond acht uur,’ besluit Fouad.
‘Deal. Tot dan!’ Samia hangt, rent naar de metro, die ze al ziet staan, en zoekt vervolgens een plekje.
Het gesprek heeft haar, tot haar verbazing, goed gedaan.

Wie weet wat deze Fouad allemaal met zich kan meebrengen. Misschien is het goed, misschien is het slecht. Misschien allebei? Misschien kan hij haar uitweg zijn, of draaft ze nu door? Ze besluit niet meer koppig te zijn, en het contact voor te zetten. Wie weet wat er dan uitkomt. Maar is dat wel de juiste keuze voor Samia?

Is Fouad daadwerkelijk, wie hij zich voordoet?


Alsjeblieft dames, laatste stukje dan voordat ik ga slapen!
Hugg

[05042009]

oeeeeeeeeeeeeeh ga gauw verder meidddd i love youre storyy

[lifeless]

10. A smiling face, doesn’t always mean a smiling heart


Lina

Zenuwachtig krabt Lina aan haar hoofd. Waar moet ze in hemelsnaam beginnen? Lina heeft last van een shopverslaving, en ze weet dat die veel te ver gaat. Maar wat kan je er nou in hemelsnaam aan doen? Zal er misschien therapie voor zijn? Of bestaat er een afkickkliniek voor shopverslavende?
Haar kast puilt letterlijk uit van haar kleding, en het ergste is dat ze de meeste kledingstukken maar een keer, of zelfs nooit, heeft gedragen. Haar kamer is veel te klein voor al haar kleding, en dan met name haar schoenentik. Zodra je Lina’s kamer inkomt, struikel je al over een paar schoenen. Haar schoenen staan onder het raam, onder het bed, in speciale schoenenkasten, en in haar kledingkast. Hier moet ze iets aan gaan doen, ze wilt het niet riskeren dat ze een keer haar nek breekt over een schoen of laars. Lina begint met het opruimen van haar schoenen, of ja, opruimen? Ze gooit ze gewoon bovenop haar kast, zodat het lijkt alsof er meer plek is in de kamer. Ze komt allerlei sneakers tegen die ze nooit heeft aangehad, zoals Botticelli’s en D&G’s met plakkaat. Dat is het probleem met sneakers, ze wilt ze nooit uitlopen, omdat dat pijn gaat doen, dus belanden ze meestal achterin haar kast. Verder komt ze vooral pumps tegen van Louboutin, Guess, Dior, Prada, Givenchy, Gucci en Fendi. Haar kledingstijl is duur, soms zelfs te duur. Hoeveel ze per maand aan schoenen uitgeeft, is abnormaal. Maar ja, ze kan het betalen. Of ja, haar broers kunnen het betalen.

Dan is haar bed aan de beurt. Lina haalt wat UGG’s en Chanel laarzen tevoorschijn, ze wist niet eens meer dat ze die had. Als alle schoenen en laarzen tevoorschijn zijn gekomen, vind ze een bestofte foto. Ze veegt in een handbeweging het stof van de foto. Haar adem stokt als ze ziet wie er op de foto staan. Het zijn Salah en zij, vorige zomer. Het is altijd Lina’s lievelingsfoto geweest en ze heeft hem al maanden niet meer gezien.
De foto is op een terrasje in Scheveningen gemaakt. Lina is op de foto enorm gebruind en lacht in de lens van de camera. Salah heeft zijn arm over zijn vriendin geslagen alsof hij haar nooit meer wilt loslaten. Ze werden altijd een prachtig stelletje genoemd, maar schijn bedriegt. Hij heeft haar al die tijd voor de gek gehouden. Lina voelt de tranen opkomen, maar slikt ze weg. Ze wilt haar belofte om nooit meer een traan voor hem te laten vallen, niet verbreken.
Ze scheurt de foto in duizend stukjes en gooit ze in de prullenmand. Dan kijkt ze vluchtig op haar horloge en ziet dat ze over een halfuur al aan het werk moet zijn. ‘Shit,’ vloekt ze. Snel trekt ze haar suède kaplaarzen aan, gooit haar tas over haar schouder heen, en rent de trap af.

Lina is net afgewerkt, als Samia haar belt. Lina heeft haar beste vriendin al een tijdje niet gesproken, noch gezien. Telefonerend loopt Lina naar het Beurs metrostation, waar ze haar metro zal pakken. Samia praat aan een stuk door over haar thuissituatie, haar vaders woorden, en het aanbod die ze heeft gekregen van hem. Ook verteld ze over Sabriye, die verloofd is, hier wist Lina niks over. ‘Ik dacht dat Sabriye alleen aan haar studie dacht en minimaal tot haar dertigste ongehuwd zou blijven,’ zegt Lina verbaasd.
‘Dat dachten we allemaal. En je gelooft het of niet, maar hij is echt knap! Brad Pitt- knap. Sabriye maakt mijn vader wijs dat ze Imad maar een keer heeft ontmoet, en dat hij zo onder de indruk was van haar, dat hij haar hand gelijk wilde vragen en geen haram relatie wilde aan gaan. Geloof je het zelf?’ kakelt Samia aan een stuk door. ‘Als ik haar was, had ik hem allang besprongen en de kleren van zijn lijf gescheurd!’ Lina lacht hardop en wat voorbijgangers kijken haar verbaasd aan. ‘Sabriye is de ideale dochter, tenminste dat is hoe ze zich voordoet, dat beeld wilt ze niet laten verpesten door jouw strenge ouders te vertellen dat ze al een lange tijd een haram relatie heeft.’
‘Ik weet het! Maar ik heb haar door. Trouwens, heb ik al verteld dat hij een Belg is? Hij komt uit Antwerpen,’ en ze praat zijn accent na. Lina moet lachen om haar gekke vriendin.
Maar het lachen vergaat haar snel. Ze merkt een auto op die stapvoets naast haar rijdt. Als Lina opkijkt, ziet ze precies dezelfde auto als die Salah had. Automatisch versnelt Lina haar passen en neemt zichzelf voor niet op of om te kijken. ‘Hallo, ben je daar nog?’ verheft Samia haar stem.
‘Sam,’ zegt Lina met een hoorbare trilling in haar stem. ‘Ik bel je straks terug, ja?’
‘Wat is er aan de hand? Word je weer eens lastig gevallen? Vertel me wat er is, je maakt me bezorgd!’
‘Het is niets ergs. Maak je niet druk. Ik bel je straks.’ Abrupt hangt Lina op en wilt net de weg oversteken, als de auto haar weg blokkeert. De inzittende laat de auto met draaiende motor, midden op de weg, stil staan. Lina probeert een glimp van de inzittende te vangen, wat niet lukt, en ze loopt met een boog om de auto heen. Dat de inzittende het op haar gemunt heeft, is nu wel duidelijk.

Als Lina ziet wie de auto uitstapt, klopt haar hart in haar keel. Ze volgt zijn grote stappen, die met elke stap een stap dichter in haar richting staat. Wat is hij van plan? Een paar stappen is hij van haar verwijderd. Het lijkt alsof Lina staat vastgespijkerd aan de grond, en ze niet kan weglopen van hem.

Haar nachtmerrie wordt werkelijkheid.

[lifeless]

10.1 A smiling face, doesn’t always mean a smiling heart


Wanneer Lina weer een beetje rationeel kan nadenken, zet ze haar stappen voort. Ze wilt voor geen goud met hem praten. ‘Lina, wacht!’ hoort ze zijn stem achter haar.
Lina negeert zijn geroep, en blijft flink doorstappen. Al gauw heeft hij haar hollend ingehaald en neemt haar bij haar onderarm beet waardoor Lina is genoodzaakt te blijven staan. ‘Ik wil alleen even met je praten,’ verheft hij zijn stem een toontje hoger. Wanneer zijn blik de hare kruist, voelt Lina zich week worden vanbinnen. Al haar herinneringen komen naar boven, vanaf hun ontmoeting, tot de dag dat ze achter de waarheid kwam.
‘Rot op! Hoe durf je? Waar haal je het gore lef vandaan mij zo beet te nemen.’ Lina trekt zich bruusk los uit zijn greep. ‘Wanneer geef je het nou eens op? Ik heb jou niets te zeggen. Je hebt een kans gehad, en die heb je verspild. Dag Salah,’ bijt Lina hem toe. Ze draait zich om, en bijt hard op haar lip om haar tranen tegen te gaan. Lina mist hem zo erg, iedere dag lijkt er een stukje van haar af te sterven. Er is niets wat Lina meer wilt dan genieten van zijn aanrakingen. Zijn grote armen om haar heen die Lina veilig laten voelen, zijn lippen die de hare raken, en zijn warme grote handen die de hare vasthouden. Maar het kan niet meer. Nu niet, nooit niet. Had ze hem maar nooit leren kennen, dan was ze nu niet het slachtoffer van een gebroken hart. De herinneringen van hem met een andere vrouw staan op haar netvlies gegrift.
‘Ik kan niet zonder je Lina, alsjeblieft, luister even naar me,’ smeekt Salah. Lina versnelt haar stappen, in de hoop Salah af te poeieren, maar tevergeefs. Hij blijft haar volgen tot het moment Lina bij het metrostation aankomt en haar OV-chipkaart laat scannen en vervolgens door de poortjes heen loopt. Salah blijft achter de poortjes en zoekt in al zijn zakken, maar komt tot de conclusie dat hij zijn portemonnee, met daarin zijn OV-chipkaart, in de auto heeft laten liggen.
Lina draait zich om en ziet Salah overhaast zoeken. ‘Vaarwel Salah,’ zegt ze met een geforceerde glimlach.
‘Lina wacht!’ roept hij haar uit pure machteloosheid achterna. Lina verdwijnt tussen de menigte in de metro, die enkele seconde later doorrijdt. Nu is hij haar helemaal kwijt.

Salah

Vloekend loopt hij terug naar zijn auto, die nog steeds geparkeerd staat midden op de weg, met de knipperlichten aan. Het kan hem niets schelen, hij zag Lina en moest haar achterna.
Hij denkt aan de gebeurtenis van net, en moet zich groothouden niet uiterst boos, of juist uiterst emotioneel te worden.
Wat heeft hij in hemelsnaam laten gaan? Wat bezielde hem destijds? Ze waren verdomme verloofd!
Hij kan zichzelf wel door zijn kop schieten. Waarom is hij toch zo dom geweest?
Salah stopt bij een benzinepomp, stapt even uit om een blikje Redbull te halen, en gaat dan terug in zijn auto zitten. Hij blikt terug op het verleden. Vanaf de eerste dag was hij al weg van Lina. Haar speelse blonde krullen, haar lichte huidje, haar bolle wangetjes, haar volle roze lippen, haar grote kastanjebruine ogen, en haar lichaam waar je ‘u’ tegen kan zeggen.
Gelukkig was het wederzijds, maar dat liet ze niet gelijk zien. Ze was arrogant, zo arrogant heeft hij nooit een meisje meegemaakt. Meestal wierpen ze zich voor zijn voeten, maar zij niet.
Toen ze iets kregen, groeide hun band met de dag. Hun band was ijzersterk, en ze deden alles samen. Maar mannen zijn nu eenmaal ezels.

Destijds was Lina bezig met haar studie en was daarnaast vooral bezig met haar vriendinnen. Het leek wel alsof ze hem niet wilde zien, of geen tijd voor hem wilde vrijmaken. Hij begon de aandacht van een vrouw te missen, en omdat hij het niet van Lina kreeg, zocht hij het bij iemand anders.
Als hij Lina daarna zag, kreeg hij het gevoel wat geen een andere vrouw bij hem voor elkaar kreeg. Hij hield van haar, zielsveel. Hij nam zich dan voor om het niet meer te doen, maar kon er niet mee ophouden.
Toen hij haar ten huwelijk vroeg, dacht hij dat het zou ophouden, maar keer op keer werd hij verleid. Het was de kick, de spanning en de verlangens die het hem deed.
Tot op die ene dag. De dag die alles deed veranderen.

Hij hoorde niets meer van Lina. Ze liet op geen enkele manier van communiceren iets van zichzelf horen. Als zijn verloofde, hoorde hij iedere dag wel iets van haar, hij wist op ieder moment van de dag wat ze uitvoerde. Op een avond belde ze hem, hij was blij en opgelucht dat ze hem belde en tegelijkertijd was hij boos omdat ze niks van zich had laten horen. Hij was benieuwd wat ze hem te vertellen had en of ze hem ging verklaren waarom ze niks liet horen.
Het enige wat ze tegen hem zei was dat hij zijn ouders moest vertellen dat de bruiloft niet doorging, dat zij hetzelfde gedaan had, de zaal en de uitnodigingen had afgebeld, hij hetzelfde bij zijn genodigde moest doen en dat niemand van haar familie hem ooit nog kon aankijken. Even hoorde hij haar snikken, waarna ze op hing. Hij belde haar duizend keer terug, maar opeens was haar nummer niet meer in gebruik. Het overweldigde hem, hij kon het even niet geloven. Het duurde even voordat het tot hem doordrong maar even later besefte hij dat het voorbij was en dat het geen grap was.
Hoe ze erachter was gekomen, weet Salah niet, maar hij weet wel dat dat de aanleiding is. Salah schaamt zich tegenover haar familie en tegenover haar broers die hij kent.

Toch is Salah niet van plan haar zomaar te laten gaan. Door de maanden heen heeft hij allerlei andere meiden leren kennen, maar geen een is als Lina.
Onbewust vergelijkt hij ze allemaal met haar maar ze kunnen niet eens in haar schaduw staan. Lina behoort tot hem. De gedachte dat ze ooit oud zal worden met iemand anders, maakt hem boos. De gedachte dat er ooit een andere man haar zal aanraken, maakt hem misselijk.
Nee, hij geeft de hoop niet zomaar op. Hij zal er alles aan doen om haar weer de zijne te krijgen. Want zonder haar wilt, en kan, hij niet verder.

[05042009]

lekker voor hem Uppppppppppppppp!

[-KIEKEBOE]

!

[lifeless]

Vanavond meer, tnxx voor het uppen girls

[Vrouwzijnde]

Uppppp! besa7a voor straks lady's!