Nieuwe lezeres meldt zich aan. Ik reageer normaal nooit hier op m.nl, maar ik ben zo weg van dit verhaal, dat een reactie wel gepast is. Je bent echt een natuurtalentje. Nou opschieten ik wil vervolgjes
Nieuwe lezeres meldt zich aan. Ik reageer normaal nooit hier op m.nl, maar ik ben zo weg van dit verhaal, dat een reactie wel gepast is. Je bent echt een natuurtalentje. Nou opschieten ik wil vervolgjes
TBARKALLAH 3LIK WAT EEN SCHRIJFTALENT BESTE VERHAAL DIE IK OOIT HEB GELZEN
EEN DIKKE UPP & WAT MAAKT HET UIT ALS JE EEN PAAR DAGEN NIKS HEB GESCHREVEN AANGEZIEN JE ELKE DAG WEL SCHRIJFT MEID JE MOet ZEKER DOOR GAAN
Dikke kus mariiam
http://www.getrouwdmeteendrugshandelaar.nl/ LEEEESS ENN UPPP
Ach Meid, ik kan het weten, doe lekker rustig aan
2 Gebruikers♥♥ فَإِنَّ مَعَ العُسرِ يُسرًا♥♥
♥♥
prachtig verhaal, up! Vind het wel heel jammer dat we zolang moeten wachten op een vervolg..
Leuk verhaal, goed geschreven en heel veel spanning. Ga zo door meid!
Meerdere gebruikers
Upp.
Komt er al bijna een einde? Ik kan me dus echt geen eind voorstellen, en je zit al over de 400 pagina's
Up
Het is hier best rustig.. Meestal als ik kom kijken moet ik door tien paginas vol reacties in de hoop dat er een vervolgje is
We zijn hier al over de 400 bladzijdes, had het niet eens in de gaten
Nerd
70.1 You don't know what you've got, till it's gone
‘Vandaag nog?’ roept Tino ongeduldig, terwijl hij op de badkamer deur klopt.
‘Ik moet mijn haren nog wassen!’ gilt Lina vanonder de douche. Lina hoort hoe Tino ongeduldig een zucht slaakt en iets onverstaanbaars over vrouwen mompelt. ‘Ik wacht beneden op je in de lobby. Ik zie je daar.’
Voordat Lina antwoord kan geven, wordt de hotelkamer deur met een harde knal dichtgegooid. Nou zeg, denkt Lina, die klonk niet al te vrolijk. Lina wast gauw haar haren en draait vervolgens de douchekraan weer dicht. De hele middag hebben de twee door de winkelstraten van Parijs geslenterd. De wereldhoofdstad van de mode. Ze gingen winkels in en uit, en hadden het samen enorm gezellig. Het enige waar Lina zich aan irriteerde waren de Franse vrouwen die op haar Tino aasde en hem met hun verleidelijkste blik aankeken, alsof Lina lucht was. Lina liep zowat groen aan van jaloezie, en dat terwijl Tino enkel oog voor haar had.
Lina wilt Tino niet te lang laten wachten in de lobby, ze weet hoe geïrriteerd hij daarvan wordt. Een chagrijnige Tino wil je niet meemaken, en ze wilt deze avond ook niet verpesten. Dit is immers hun laatste avond hier in Parijs, morgenvroeg zullen ze terug keren naar Nederland.
Lina’s droom van vanochtend blijft maar door haar hoofd spoken. Het blijft haar maar achtervolgen. Normaal gesproken vergeet ze haar dromen, maar deze heeft een indruk achter gelaten. Lina droogt haar lichaam af en maakt zichzelf lichtjes op. Vervolgens föhnt ze haar blonde krullen droog, trekt haar lichte Indian Rose broek aan die haar billen mooi accentueren, schiet in haar Givenchy pumps, trekt haar korte leren jack aan en spuit hier en daar haar favoriete Dior geurtje op. Veel tijd om zichzelf perfect op te doffen heeft Lina niet, en wel door Tino. Meneer ongeduld.
Haar hakken klakken luid op de marmeren vloer van de lobby. De receptioniste glimlacht vriendelijk naar Lina, en Lina glimlacht even terug. Waar is Tino? Hij zou hier toch wachten? Lina zucht, en grist haar telefoon uit haar broekzak. Net wanneer Lina hem wilt bellen, ziet ze hem bij de ingang staan. Voor even beneemt Lina’s adem haar, hij is de enige die haar hart sneller laat kloppen bij zijn verschijning. Of hij zichzelf nu op en top heeft aangekleed, of als hij net wakker is. Zijn zwoele donkere kijk betovert haar en laat haar zweven. Zijn sexy, maar tegelijkertijd stoere uiterlijk, maakt haar warm van binnen. Zijn dominante houding en mannelijke postuur maakt het hele plaatje compleet. Lina heeft zichzelf totaal niet meer onder controle, maar dat is wat ze liefde noemen, verliefdheid. Ze voelt zich hier ver verloren in. Iedere keer maar weer. Ze wilt het uitschreeuwen, ze wilt het van de daken schreeuwen. Het is een gevoel die je niet goed kan omschrijven. Een persoon die nooit verliefd geweest is, kan je niet vertellen hoe verliefdheid voelt, er zijn namelijk geen woorden voor zo’n fantastisch gevoel. Het is het gevoel die automatisch een glimlach op je gelaat tovert zodra je aan hem of haar denkt. Het gevoel die ervoor zorgt dat je niet kan eten of drinken, of zelfs niet kan slapen. Je wilt alleen nog maar aan diegene denken, maar er vooral bij zijn. Dat zijn de symptomen van verliefdheid, en Lina lijdt aan al deze symptomen.
‘Dat werd tijd,’ zegt Tino geërgerd als hij haar door het getik van haar hakken op de marmeren vloer heeft opgemerkt. ‘Maar je ziet er oogverblindend uit,’ vult hij aan.
Lina blikt even op haar simpele outfitje, en had gehoopt dat ze ergens anders voor gekozen had. Alhoewel dit juist is waar hij van houdt, simpel. Hij vindt haar zelfs het mooist zonder make-up en in haar pyjama, iets wat Lina totaal niet begrijpt.
‘Ik kan niet meer,’ puft Lina, en ze zakt onderuit in haar stoel. Ze heeft zoveel gegeten dat de knoop van haar broek het ieder moment kan begeven. Tino eet ongestoord verder en zou nog wel een bord van dit formaat op kunnen. Lina vond mannen die aten altijd verschrikkelijk. Ze propte alles in hun mond alsof ze een jaar niets gegeten hadden. Soms verpestte het beeld zelfs haar eetlust. Maar bij Tino is dat anders, ze vind hem aandoenlijk als hij eet. Het lijkt alsof ze geen enkel minpuntje aan hem kan verzinnen, en zo blijft ze een tijdje naar hem staren.
‘Je hebt niets op,’ merkt Tino fijntjes op, en hij blikt even op haar halflege bord.
‘Ik zit vol. Ik ontplof zo meteen!’ overdrijft Lina.
‘Als je maar niet denkt dat ik die rotzooi dan ga opruimen,’ zegt Tino droog. Lina geeft hem een plagerig duwtje, waarna ze samen hardop beginnen te lachen.
‘Zullen we trouwen?’ onderbreekt Tino plotseling.
‘Is dit een aanzoek?’ grinnikt Lina.
‘Misschien,’ doet Tino quasi geheimzinnig.
‘Dan moet je wel eerst op je knieën!’
‘Op me knieën? Ben je gek? Daar wordt mijn broek vies van. Ik ben niet van dat romantische gedoe. Je krijgt een ring uit het kauwgomballenautomaat en een bruiloft die wordt gevierd in de Mc Donalds.’
‘Oh! Is dat wat ik waard ben?’ speelt Lina het spelletje gewoon mee. Tino grijnst, en legt zijn bestek neer. ‘Het was eigenlijk geen grapje. Ik wil echt trouwen,’ zegt hij, in tegenstelling tot net, bloedserieus. ‘Nog niet, daar is het tenslotte te vroeg voor. Maar over een jaar of twee wil ik getrouwd zijn, met jou. Misschien groeit er dan zelfs al wel een kleine Lina in je buik. Ik zie het al helemaal voor me, zo’n kleine die me papa noemt, met krulletjes zoals jou en even knap als haar mama.’
Lina merkt dat het nu serieus wordt, en wend haar hoofd. Ze zou niets liever willen, maar ze blokkeert. Het woord trouwen doet haar huiveren. Ooit stond ze op het punt te trouwen, maar werd diep gekwetst. Dit gevoel zou ze voor geen miljoen nogmaals willen meemaken. Lina is bang, bang om pijn gedaan te worden, dat is de reden dat ze liefde had afgezworen. Ze sloot zich er van af, zodat het haar niet kon pakken. Wegrennen is de makkelijkste weg hiervoor, maar ooit zal het je hoe dan ook te pakken krijgen.
Lina realiseert zich dat ze de strijd heeft opgegeven, ze had dit niet kunnen winnen en ze geeft immers om Tino. Lina wilt hem de kans geven haar vertrouwen terug te winnen, en ze weet dat hij die kans zal benutten. Toch houdt iets haar tegen, iets wat haar overal achtervolgt. Geen gedachte of een gevoel, het is iets anders..
Bovendien weet Lina niet of Tino hier wel echt klaar voor is, zijn levensstijl sluit niet aan op het leven van een getrouwde man. Er zou een drastische verandering moeten komen in zijn leven alvorens ze een stap verder zouden gaan.
Lina pakt Tino’s hand beet en knijpt er eventjes in. ‘Ik geef om je Tino, zielsveel. Ik zou graag met je willen trouwen, maar nu nog niet, het is zoals je zegt nu nog te vroeg. Maar er zijn wat dingen die jij in de tussentijd zal moeten aanpassen. Ik wil dat je stopt met uitgaan, roken, drinken, en al die andere dingen, je weet zelf wel waar ik het over heb. Ik begrijp best dat je dit niet zal lukken in een korte periode. Maar ik vraag je dit voor je eigen bestwil, als ik lak aan je had zou ik er niet over beginnen. Iemand moet je wakker schudden en je met je neus op de feiten drukken. Zo’n leven als dat van jou is chaotisch en stressvol. Je hebt rust nodig in je hoofd.’
Lina ziet dat Tino moeite heeft zichzelf groot te houden, ze weet dat ze zijn gevoelige snaar geraakt heeft. Voor even denkt Lina terug aan de woorden van zijn moeder van die ene dag.
‘Je moeder heeft me iets gevraagd toen ik haar ontmoette,’ begint Lina. Tino maakt zijn ogen nu zo groot als koplampen, en kijkt haar onthutst aan. ‘Mijn moeder?’ hakkelt hij.
Lina knikt. ‘Ik moest je op het juiste spoor betrekken, alleen ik kon het doen zei ze. Ik wil dat je een normaal leven gaat leiden zoals ieder ander. Alleen op die manier kunnen we echt verder. Het deed haar pijn, en mij doet het ook pijn. Het is een van haar laatste wensen geweest, en ik heb mezelf beloofd haar wens te vervullen.’
Tino krabt even aan zijn achterhoofd. Woorden schieten hem te kort. Hij kan stoppen met roken, drinken en uitgaan, maar hetgeen ze het over had is een heel ander iets. Dat is niet iets waar je zomaar mee kunt stoppen, je zet er heel veel mee op het spel, maar het is vooral heel risicovol. Het stappen uit dat wereldje kan leiden tot grote nare gevolgen. Je bent er in geboren, en zal er altijd in blijven leven.
Tino denkt aan zijn moeder, de vrouw waar hij oneindig veel van houdt. Hij heeft haar zoveel pijn gedaan. Iedere dag maar weer hoopte ze dat hij ermee zou kappen, maar tevergeefs. En nu ze er niet meer is, zal ze hem nooit kunnen zien veranderen. Tino wilt het proberen, beetje bij beetje, en misschien op een dag, kan hij voor definitief uit het wereldje stappen, en wel door Lina.
Mijn afgeronde verhaal: Three Different Girls
Mijn nieuwe verhaal: Live Laugh Love