Ik denk dat het Ramzi is. Vooral na het telefoontje van laatst.
Ik denk eerder dat het iemand is van wie we het juist niet verwachten! Misschien wel hoe heet hij; Hicham? Die gek van Amira ff uit zijn coma ontwaakt en daarna revenge!
Mijn afgeronde verhaal: Three Different Girls
Mijn nieuwe verhaal: Live Laugh Love
Mijn afgeronde verhaal: Three Different Girls
Mijn nieuwe verhaal: Live Laugh Love
Mijn afgeronde verhaal: Three Different Girls
Mijn nieuwe verhaal: Live Laugh Love
46. Blik in het verleden
Flashback
‘Komt u met mij mee mevrouw,’ zegt een man van middelbare leeftijd in een zwart driedelig pak. ‘Wat is hier de bedoeling van?’ wilt Lina weten. De man zwijgt, en loopt voor zich uit.
Lina volgt hem een dichte ruimte in. Hij houdt de deur voor haar open, als teken dat Lina de ruimte moet betreden. ‘Wat is..’ Voordat Lina haar zin kan afmaken, heeft de man de deur dicht geduwd. Dat betekend dat Lina nu het enige levende wezen in deze ruimte is. Nu pas neemt Lina de tijd de ruimte in zich op te nemen.
Het is er prachtig. Lina word omringd door waxinelichtjes die de ruimte een gezellige romantische sfeer bezorgen.
Maar wie is er nou zo gek al die honderden waxinelichtjes aan te steken? Dat zal urenwerk hebben gekost. In het midden van de donkere ruimte, staat een roodbeklede tafel met twee stoelen erlangs, waarvan een waarschijnlijk voor haar bedoeld is. Op de tafel staat een kandelaar, een aantal borden, twee wijnglazen en bestek. Lina begrijpt er helemaal niets van. Ze houdt totaal niet van romantiek, of iets in die trant, maar dit vindt ze vreemd genoeg best spannend en leuk.
Lina loopt, op haar killerheels van YSL naar het tafeltje toe. ‘Killerheels’ naverklaart de term ‘killer’ in het woord. Ze knellen haar voeten, en ze lijkt ieder moment haar nek te kunnen breken op de schoenen.
Lina staat bij de tafel. De borden zijn niet opgediend, en er ligt een rode en een witte roos op een van de borden, en naast het bord ligt een dichte envelop.
‘Nu is het niet leuk meer, waar ben je!’ roept Lina quasi lachend. Op dat moment hoort Lina een van haar lievelingsnummers door de ruimte heen.
I found out what I've been missing,
Always on the run, I've been looking for someone
Now you're here like you've been before
And you know just what I need
It took some time for me too see
Never stopping, I was always searching for
that perfect love
The kind that girls like me dream of
Now you're here like you've been before
And you know just what I need
It took some time for me too see
‘Kom tevoorschijn!’ roept Lina nogmaals, terwijl het nummer zich ongestoord verder afspeelt. Geen gehoor. Haar belangstelling wordt getrokken naar de envelop waar haar naam met sierlijke letters op geschreven staat. Uit de envelop vist ze een blaadje met wat gekrabbel er op.
Een witte roos..
Voor de vrede tussen ons.
De vrede tussen jou en mij
Een rode roos..
Voor de liefde van mijn hart
en voor de liefde van jou
De liefde voor elkaar
Onze eeuwige liefde
Lina kijkt schichtig om zich heen. Waar is hij? Net wanneer ze dat zich begint af te vragen, gaat diezelfde deur als waar Lina net doorheen kwam, open, en verschijnt ‘hij’ in een driedelig beige pak met een witte blouse. Zij die gekleed is in een zwarte strapless jurk, is opeens niet meer zo zeker van haar eigen outfitje, alsof zij met hem concurreert.
Lina krijgt diezelfde verschijnselen als iedere andere keer als ze hem ziet. Liefdesverschijnselen.
De liefde die ze voor hem voelt, valt niet te beschrijven. Hij komt op haar afgelopen en bekijkt haar ondertussen
in haar korte zwarte jurkje. ‘Wat zie je er prachtig uit,’ zegt hij uitgesproken, en hij kan zijn ogen niet van haar
afhouden. Hij plant zijn lippen op haar voorhoofd, en laat haar dan weer los. Dan doet hij iets wat Lina nooit
had verwacht. Hij tovert een klein zwart doosje uit de zak van zijn pantalon, en gaat op zijn knieën.
‘Lieve Lina, wil je met me trouwen?’
Lina is zo verbouwereerd, dat ze niets over haar lippen heen krijgt. ‘Zeg ja! Zeg ja!’ spreekt een stemmetje in haar hoofd. Hij opent het doosje, en er verschijnt een prachtige gouden verlovingsring met een diamantensteen.
Lina slaat haar hand voor haar mond, een mooiere verlovingsring had ze zich niet durven wensen.
‘Een ring kent geen einde, hij is oneindig. Net zoals mijn liefde voor jou oneindig is,’ zegt hij, en er schieten
spontaan wat tranen in Lina’s ogen, die ze vervolgens subtiel wegpikt. Hij is de man van haar dromen.
‘Ja!’ roept ze onthutst.
‘Ja wat?’ grijnst hij.
‘Ja! Ik wil met je trouwen!’
Hij glimlacht, staat op, en slaat zijn armen om haar heen. Lina voelt zich veilig in zijn armen. Veiliger dan
bij wie dan ook.
Langzaamaan opent Lina haar ogen. Ze voelt zich suf, heel suf. Wat is er in hemelsnaam gebeurd? Dan pas
beseft Lina zich dat ze zich in een vreemde omgeving bevind. De kamer, de meubels, de geur. Wacht eens
even, dit huis kent Lina. Dit huis staat in haar geheugen gegraveerd.
Lina zit in de hoek van de lederen bank, met een fleece dekentje om haar heen geslagen. Hoe komt ze hier?
Hoe is ze hier terecht gekomen? Lina kan zich er vreemd genoeg niets meer van herinneren, maar wel weet
ze dat ze hier weg wilt. Sterker nog, ze moet hier weg. Ze heeft hier helemaal niets te zoeken. Maar als Lina
wilt opstaan, valt ze in elkaar met een knallende pijn in haar hoofd. De pijnsteken lijken haar hoofd te
doorboren. Wat is er met haar aan de hand?
Even later hoort Lina iemand de trap afkomen. Lina hoopt diep vanbinnen dat ‘hij’ het niet is. ‘Zeg alsjeblieft
niet dat hij het is. Alsjeblieft, alsjeblieft,’ prevelt ze zachtjes in zichzelf. Toch verschijnt hij in de huiskamer,
en Lina schrikt. Niet van hem op zich, anders had ze immers niet verwacht, ze schrikt van hoe hij eruit ziet.
Van het knappe koppie is niets meer over. Zijn gezicht is ongeschoren, hij heeft klaarblijkelijk een hele poos de kapper niet bezocht, en heeft dikke wallen onder zijn ogen. ‘Je bent al wakker zo te zien,’ zegt hij, als een soort bevestiging.
‘Laat me gaan,’ piept Lina. Langzaam loopt hij naar Lina, en knielt voor haar neer. ‘Het spijt me dat ik
het op deze manier moet doen. Maar ik weet dat je mij anders geen kans zal geven met je te praten. Dus moet
het zo.’
‘Je bent knettergek!’ blaft Lina. ‘Wat wil je van me!’
‘Ik wil een tweede kans, dat is het enige wat ik van je vraag. Een tweede kans,’ spreekt hij met een
uitdrukkingloze blik in zijn ogen.
‘Die krijg je niet, en zal je ook nooit krijgen!’ sist Lina.
‘Ik heb je gezegd dat ik er alles aan zal doen om je weer de mijne te maken. En die belofte maak ik mezelf
dan ook waar.’
Flashback
Toch is Salah niet van plan haar zomaar te laten gaan. Door de maanden heen heeft hij allerlei andere meiden leren kennen, maar geen een is als Lina.
Onbewust vergelijkt hij ze allemaal met haar maar ze kunnen niet eens in haar schaduw staan. Lina behoort tot hem. De gedachte dat ze ooit oud zal worden met iemand anders, maakt hem boos. De gedachte dat er ooit een andere man haar zal aanraken, maakt hem misselijk.
Nee, hij geeft de hoop niet zomaar op. Hij zal er alles aan doen om haar weer de zijne te krijgen. Want zonder haar wilt, en kan, hij niet verder.
Bron:http://www.forums.marokko.nl/showthr...1#post99255825
Mijn afgeronde verhaal: Three Different Girls
Mijn nieuwe verhaal: Live Laugh Love
SALAH!
Up up up!
-15'Als het avond wordt, verwacht dan niet dat het weer ochtend wordt en als het ochtend wordt,verwacht dan niet dat het avond wordt. Als je gezond bent,moet je je op ziekte voorbereiden en als je leeft,moet je je op de dood voorbereiden'.